Kruger NP

De wekker staat om 7u maar dat is niet nodig want Louis is om halfzeven helemaal wakker. De zon schijnt al en de lucht is strakblauw. Na een snel ontbijt zitten we om halfnegen al in de auto. Eerst naar Graskop, om nog wat boodschappen doen voor onderweg en om te tanken. Het is een 200tal kilometer rijden naar Kruger park, dat we binnen gaan via Phalaborwa gate. Louis vraagt elke 10 minuten wanneer we er zijn maar verdraagt de rit verder prima. Tot vorig jaar hoefden we enkel uitleg te geven aan Emiel en onderging Louis alles zonder vragen maar nu wil ook hij graag weten waar we heen gaan, hoelang dat zal duren en wat we daar gaan doen...

Het eerste deel van de trip gaat verder langs de canyon, door het drakensgebergte. Het tweede stuk rijden we door de savanne, en voorlopig zien we onderweg enkel koeien, ezels en apen. De weg is meestal kaarsrecht door een uitgestrekte vlakte. Rond de middag komen we aan bij het Kruger park. We vullen de nodige documenten in en tot tweemaal toe wordt ons gevraagd of we wapens bij hebben.
We besluiten nog even door te rijden en later in het park te lunchen. Helaas missen we de eerste stopplaats waar je uit de wagen mag (kan niet zomaar overal, kwestie van zelf niet als lunch te eindigen van één of ander roofdier...) en zo wordt het een erg late maaltijd.
De eerste dieren die we spotten zijn impala's, later blijkt dat die echt wel overal zitten... Maar voor ons de eerste wilde dieren en dus toch een speciaal moment!
De maximum snelheid op verharde wegen is 50km/u maar dat halen we niet, we willen echt geen dier missen. Soms lijkt elke grote rots een olifant en elke boom een giraf maar een eindje verder rijden we dan toch langs op het eerste zicht glimmende rotsen, die een kudde olifanten blijken te zijn. Op een twintigtal meter van ons, en goed te zien met verrekijkers en telelens. Ons eerste Big Five dier is binnen!
Ik blijk de beste wild spotter te zijn (niet zo moeilijk want Dirk moet met een half oog de weg in de gaten houden en de jongens zijn niet echt concurrentie...) en merk nog een waterbok en een eenzame zeebra op.
We zijn bijna aan ons eerste rest camp (Letaba, wat rivier van zand wil zeggen) en op het einde draaien we even een verkeerde weg in. Maar wat een geluk, we spotten opnieuw een olifant of 3, en deze keer vlakbij de weg. Emiel voelt zich niet op zijn gemak en ik moet ook even terug denken aan dat filmpje op Youtube waarin te zien is hoe een olifant de wagen van Britse toeristen omver duwt. Maar onze Dumbo's gunnen ons geen blik waardig, en veilig komen we aan in Letaba. We hebben ondertussen reuzenhonger, maar eerst moet er ingecheckt worden. We hebben een rondavel voor 3 personen, toen ik boekte was er niets meer vrij voor 4. De wintervakantie hier zal daar wel mee te maken hebben. Ik had gelezen dat ze heel strikt zijn wat het maximum aantal personen betreft in een huisje en vreesde dat we misschien problemen zouden krijgen maar niets van dat, er wordt zelfs een matras bij gelegd.

We eten buiten, de temperatuur is hier zo'n 25°C, en wanneer de sproeiers op het grote grasplein voor ons huisje aanspringen zijn Emiel en Louis niet te houden. Ze spelen tot ze kletsnat zijn. Er is hier wel ergens een zwembad maar dit is even leuk (en misschien wat minder koud).

We rijden het park opnieuw in voor een kort ritje, om halfzes sluit de poort van het kamp immers. We kiezen een offroad pad, en botsen op een kudde van zeker 15 zebra's. Een mooi zicht in de avondzon. Door het lange kijken wordt het toch nog haasten om op tijd terug te zijn.

We gaan terug naar ons Afrikaans huisje. We hebben zicht op de rivier, waar dieren komen drinken maar we zien enkel nog meer impala's en een waterbok. 
Mochten we willen kunnen we een gemeenschappelijke keuken gebruiken, en we hebben een BBQ (braai in het zuidafrikaans) voor de deur, maar we hadden niet verwacht dat de accomodatie zo in orde zou zijn en zijn niet voorzien op BBQ. We zien al onze zuidafrikaanse buren de BBQ's aansteken en gaan zelf eten in het kamprestaurant (waar het eten trouwens prima is). Het gebrek aan groenten bij de hamburger van de kids compenseren we met een vitaminepil.
Verder doet het allemaal opnieuw erg Amerikaans aan, het kamp, de lokale toeristen met grote SUV's,...

Na het eten bezoeken we de olifantententoonstelling aan de ingang van het park, en Dirk en Emiel blijven nog voor een wildlife film. Ik ga met een Louis die moe is terug, hij gaat onmiddellijk slapen en ik zet me buiten om te bloggen terwijl rondom mij de vuurtjes langzaam uitdoven...