Ottertrail

We hebben allemaal goed geslapen, met de geluiden van de golven op de achtergrond. Hoewel, achtergrond is misschien niet het juiste woord, ze overheersen alle geluiden en ik dacht bij momenten dat het keihard aan het stormen was.

Om halftien zijn we klaar voor het echte werk, we stappen de waterfall trail, het eerste deel van de Ottertrail. Dit is een meerdaagse trektocht langs de kustlijn, waarvoor slechts een beperkt aantal stappers per dag een vergunning krijgen. Het eerste deel, 3.2km naar een waterval is wel open voor iedereen, en dat deel gaan we (heen en terug 6.4km) stappen.

Gedurende een half uur kronkelt het pad omhoog en omlaag door het bos. Meestal hebben we zicht op de rotsige kust. Het gaat vlot, de jongens lopen voor ons uit en wij genieten van het zicht. De oceaan ziet er op elk uitzichtpunt anders uit maar overal even indrukwekkend. Zo'n golven hebben we nog nooit gezien.
Maar dan stopt het pad plots en de gele pootjes die de weg aangeven lopen verder over de rotsen. We moeten van rots naar rots springen en klauteren. Dit is het perfecte pad om de jongens gemotiveerd te houden. Emiel vindt het superleuk, en heeft geen hulp nodig. We moeten hem af en toe intomen want hij verdwijnt steeds uit ons zicht. Louis moeten we dikwijls van de ene rots op de andere zetten. We kunnen zijn handje geen moment los laten want ook hij vindt het geweldig en springt op de rotsen. Zonder daarbij na te denken of hij het wel gaat halen, daarvoor zijn wij er toch? De arm waarmee ik hem vast hou lijkt na dit stuk wel tien cm langer!

Na de rotsige deel nemen we een fruitpauze, op een rots enkele meters boven de zee. Soms spat het water in ons gezicht. We gaan verder en wanneer enkele parkwachters ons in de andere richting kruisen noemen ze Louis de jongste stapper ooit op het pad... Net voor de waterval stappen we opnieuw over de rotsen en dan, sneller dan verwacht zijn we er! 
De waterval stort zich naar beneden net voor de rivier de zee in stroomt, dit is alweer een prachtig plekje. We eten onze meegebrachte lunch op zittend op de rotsen. Louis is moe en zeurt een beetje, dus we vrezen dat het een moeilijke terugtocht zal worden. In het begin is dat effectief zo, we moeten hem voortsleuren, ik draag hem zelfs een stukje. Maar hij vindt zijn tweede adem wanneer we opnieuw de rotsen over moeten en hij stapt de rest van de wandeling zelf uit... Het zicht op de auto die we al van heel ver zien staan (en de belofte van nog eens een kadootje uit de kadootjeszak) geeft hem vleugels. Terug bij de auto gaan we als beloning voor onze stappers een ijsje halen in de kampwinkel.

De rest van de namiddag spenderen we in en rond ons huisje. Geen idee waar ze die nog vandaan halen maar Emiel en Louis hebben nog bergen energie. In no time staat alles op zijn kop. Gelukkig is er plaats genoeg, met een eigen slaapkamertje voor de kinderen.

We eten nog heel lekker in het restaurant van het kamp, een aanrader zeker in vergelijking met de restaurants in de andere parken waar we al hebben gegeten...